Büyük Ustayı tanımak

Genco Erkal
Tiyatrocu
“Çok düşündüm gençler arasından seçilmiş yol arkadaşım kim olabilir diye. Gerçekten çok yetenekli oyuncularımız var. Ama ben mesleği sadece oyunculuk olarak görmüyorum. Tiyatro insanı olmak başka bir şey. Tiyatroyu bir bütün olarak görmek, yaşamın odağına yerleştirmek, oyunculuğun ötesinde yönetmen olmak, oyun çevirmek, uyarlamak, yazmak, dramaturgluk alanında ustalaşmak, bir tiyatro kurmak, kaptanı olarak fırtınalı denizleri aşıp gemiyi limana ulaştırmak, tiyatronun toplumsal, politik sorumluluğunun bilincinde olmak, karanlık günlerde yol gösteren bir deniz feneri gibi ışık saçmak... Benim için safkan tiyatrocu olmanın vazgeçilmezleri bunlar. Bütün bu ölçütleri koyunca hiç duraksamadan; ‘Yiğit Sertdemir’ dedim. Kendisi İstanbul Belediyesi Şehir Tiyatroları oyuncusu ve yönetmeni, Altıdan Sonra Tiyatro ve Kumbaracı50’nin kurucusu, yönetmeni, Mimar Sinan Üniversitesi’nde oyunculuk öğretiyor. Televizyonun getireceği kolay şöhret ve bol paraya yüz vermeyen, tiyatro sanatı için sürekli çalışan, üreten Yiğit’le aynı yolun yolcusu olduğumuzu düşünüyorum ve ondan çok şey bekliyorum. Herkes bu macerada kendi yolunu bulacak, düşe kalka. Benim için önemli olan tiyatronun gücüne inanmak, tutkuyla bağlanmak, çalışmak, numarasız, yapmacıksız, içten olmak, yaptığın işe ve izleyiciye saygıdan ödün vermemek, ileride yapmış olmaktan utanacağım işlere bulaşmamak... Ustam olarak Yıldız Kenter’i anmak isterim ben de. Konservatuvar okumadım, alaylı bir oyuncuyum, ama Kent Oyuncuları’nda onunla birlikte çalışarak geçirdiğim dört yıl dünyalara bedel.”

Yiğit Sertdemir
“Genco Erkal bu yolu seçmiş herkes için devrilmez, örnek bir usta olduğu için benim ismimi söylediğinde gurur duydum. Aslına bakarsanız insan öleceğini bilen tek canlı iken, sanatın vazifesi de az çok ölüme meydan okumak oluyor. Yaşamdaki varlığımıza anlam katmak. Hayal dünyamızı beslemek. Ertesi sabah uyanmamıza, nefes almayı sürdürmemize bir sebep yaratmak. Genco Erkal da benim için umut demek. Her türlü engele, zorluğa, yılgınlığa, çaresizliğe rağmen; yarın da üretebilmek, ürettiğimizle heyecanlanabilmek, bir arada yaşayabilmek adına umut. Aynı zamanda yaratıcı kişiliği, oyunculuğu ile aynı sahneyi paylaşmamış olsak da büyük bir hoca. Üstelik yeniye açık olan, diğer üretenleri takip eden, hem maddi hem manevi destek vermeyi de sürdüren bir duayen. Böyle bir ismin, beni de bu yolculukta görüyor olması, elbette henüz hak etmediğimi düşündüğüm bir iltifat. Benim de oyunun türü, yaratmak istediğim evren, dil, derdim ne olursa olsun öncelikle yapmaya gayret ettiğim şey seyirciyi ‘gerçek’ten ‘hayal’e taşımak oluyor. Elbette yaşadığımız çağdan, geçmişimizden ve gelecek tasavvurumuzdan uzaklaşmadan. Bu sayede yalnız olmadığımızı da anlıyor ve her türlü sorunu atlatmaya dair de birbirimize güç veriyoruz. Tiyatro, öğrenmenin sonsuz olduğu bir yolculuk; ne kadar tecrübeniz olursa olsun… Üstelik usta olarak gördüğümüz isimlerin her daim kendini tazelemeye çalıştığını görürken, aksini yapmak zaten mümkün değil.”